 Wysłany: Pią 22:20, 07 Mar 2008 Temat postu: |
|
| Czy ktoś ma informacje na temat życia świeckich oblatów Benedyktynów lub kartuzów | |
| Wysłany: Śro 13:58, 09 Sty 2008 Temat postu: |
|||
Jak chcemy wracać do korzeni w duchowości, to wracajmy również w modlitwie. Poznajmy piekną, prostą modlitwę, która sięga początków Kościoła. Wielu wiernych żyjących współcześnie z Apostołami już znało to nabożeństwo.
Więcej proszę przeczytać tu: Nabożeństwo Trzech "Zdrowaś Maryjo..." |
|||
| Wysłany: Śro 21:06, 19 Gru 2007 Temat postu: |
|||
Różaniec ( Koronka )do Najdroższej Krwi Chrystusa Zapraszam do modlitwy! |
|||
| Wysłany: Sob 13:16, 17 Lis 2007 Temat postu: |
|||||||||||||||||||
Szczęść Boże Ks. Michale!
Nie wiem czy to jest aż tak wnikliwa obrona, napisałam skąd zaczerpnęłam wiedzę i uważam że wiarygodną bo przecież napisał to ktoś z tej wspólnoty. Nie wiem , może Ksiądz czytał wspaniały artykuł ze strony : http://www.piotrskarga.pl/ps,891,2,0,1,I,informacje.html Powrót do korzeni szansą na odrodzenie zgromadzeń zakonnych kard. Franc Rodé - Prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
Oczywiście że nie, ale chcąc coś przyblizyć zawsze staramy się to zrobić jak najlepiej, najpiękniej. Ja wyraziłam jedynie swoje zdanie do czego mam prawo, a wspólnota niech sobie działa i głosi Chrystusa. Tylko tak się zastanawiam, dlaczego tyle odstępstwa od wiary, tyle nowych wspólnot a wcale nie lepiej, a powiem że nawet gorzej. Proszę nastepna wypowiedź polskiego księdza na tej samej stronie: http://www.piotrskarga.pl/ps,866,2,0,1,I,informacje.html "Katolickie grupy młodzieżowe nie formują dojrzałych elit"
Purpuraci z Watykanu coraz więcej i głosniej zaczynają mówić właśnie o kryzysie posłuszeństwa ( wiadomo że chodzi o Kardynałów i Biskupów )Papieżowi i różnych nadużyciach. Proszę ciekawy wywiad z nowym Sekretarzem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, abpa Malcolma Ranjitha Patabendige za : Rorate Caeli http://rorate-caeli.blogspot.com/2007/11/ranjith-speaks-episcopal-rebellion.html [b]Ekscelencjo, jak odebrane zostało motu proprio Benedykta XVI liberalizujące odprawianie Mszy świętej w rycie trydenckim? Niektórzy w samym środku Kościoła kręcili nosami... Były zarówno reakcje pozytywne, jak i nie ma sensu zaprzeczać, że również krytyka i opozycja, nawet ze strony teologów, liturgistów, księży, biskupów, a nawet kardynałów. Powiem wprost, że nie rozumiem zastrzeżeń i dlaczego nie powiedzieć rebelii przeciw papieżowi, który jest następcą św. Piotra. W szczególności biskupi przysięgali wierność Ojcu św.: czy nie mogą być konsekwentni i wierni swym zobowiązaniom? Co zdaniem Ekscelencji powoduje te wystąpienia przeciw motu proprio? Jak Panu wiadomo, w niektórych diecezjach wydano wytyczne interpretacyjne, które w niezaprzeczalny sposób mają na celu ograniczenie papieskiego motu proprio. Działania, które stoją za nimi, to z jednej strony uprzedzenia natury ideologicznej, a z drugiej strony najcięższy grzech: pycha. Powtórzę: wzywam wszystkich do posłuchania papieża. Jeśli Ojciec św. zdecydował wydać motu proprio, miał ku temu powody, które w pełni podzielam. Decyzja Benedykta XVI aby uwolnić mszę trydencką wydaje się być sprawiedliwym remedium przeciw wielu nadużyciom liturgicznym, które niestety wydarzyły się po II Soborze Watykańskim wraz z nową mszą. Nie chcę krytykować nowej mszy. Ale śmieję się gdy słyszę, jak nawet moi znajomi mówią, że w pewnej parafii jest święty ksiądz. Święty z powodu swych kazań czy też sposobu mówienia. A msza święta jest ofiarą, darem, tajemnicą, niezależnie od księdza, który ją odprawia. To bardzo ważne, wręcz podstawowe, by księdza pozostawić na boku, gdyż bohaterem Mszy jest Chrystus. Dlatego nie mogę zrozumieć celebracji eucharystycznych zmienionych w przedstawienia z tańcami, piosenkami i brawami, jak często zdarza się to na nowej mszy. Kongregacja Ekscelencji wiele razy piętnowała nadużycia liturgiczne. Tak. Jest wiele martwych dokumentów, które niestety skończyły swój żywot na zakurzonych półkach czy co gorsza w koszach na śmieci. Inna sprawa: często słyszy się długie kazania. To również jest nadużycie. Jestem przeciwnikiem tańców i braw w środku Mszy, która przecież nie jest cyrkiem czy stadionem. Jeśli chodzi o homilie, jak określił papież, muszą one odpowiadać wyłącznie aspektowi katechetycznemu, unikając tematów socjologicznych, czy luźnych pogadanek. Na przykład, często księża mówią o polityce, bo nie przygotowali się dobrze do homilii, która przecież wymaga przecież żmudnego ślęczenia. Nadmiernie długa homilia jest synonimem złego przygotowania: dobry czas na kazanie to około 10 minut, nie więcej niż 15. Należy uświadomić sobie, że kulminacyjnym momentem celebracji jest misterium eucharystyczne, które nie oznacza degradowania Liturgii Słowa, lecz wyjaśnia w jaki prawidłowy sposób powinna dziać się liturgia. Wracając do motu proprio: niektórzy krytykują używanie łaciny podczas mszy. Ryt trydencki jest częścią tradycji Kościoła. Papież wyjaśnił dokładnie motywy swego działania, jako akt wolności i sprawiedliwości wobec tradycjonalistów. A co do łaciny, chciałbym podkreślić, że łaciny nigdy nie zniesiono, a co więcej, gwarantuje ona powszechność Kościoła. I powtórzę: wzywam księży, biskupów i kardynałów do posłuszeństwa i odłożenia na bok wszelkiego rodzaju pychy i uprzedzeń. Polskie tłumaczenie ze strony: http://katolicy.net/news.php?readmore=39 O kryzysie posłuszeństwa ten sam arcybiskup pisze również tu: http://fakty.interia.pl/swiat/news/kryzys-posluszenstwa-wobec-papieza,1012605 Nie chodzi o ostatni dokument Papieża ale jest to w wielu kwestiach, nie od dziś.
Tak, ale trzeba brata przyprowadzić do jedynej prawdziwej owczarni. Proszę przeczytać co inny purpurat z Watykanu mówi: "Abp Amato: nie wszystkie religie prowadzą do zbawienia" http://www.piotrskarga.pl/ps,886,2,0,1,I,informacje.html
Oj grubo się Ksiądz myli, właśnie to co obserwuję to czasami napawa lękiem i czasami beznadzieją , ale ciągle mam przed oczyma i w duszy słowa samego Pana Jezusa:
Być może był skandalem dla Żydów, patrzeniem tylko po ludzku.
Bynajmniej nie ja, ale doskonale to robią wspolcześni różni teologowie nie wyłanczając hierarchi kościelnej. ( napewno zaraz nie jedno mi tu Ksiądz zarzuci, oczywiście ma do tego prawo). Nie będę się odnosić do każdego słowa i każdej wypowiedzi Księdza, ale na koniec się przedstawię,że nie jestem małolatą, a wręcz odwrotnie, matką dorosłych dzieci i doświadczyłam niejednego, widziałam na własne oczy, patrząc na apostazję moich bliskich we Francji i w USA, stąd wzięło się moje zainteresowanie, dlaczego jak jest tak dobrze, to dlaczego z drugiej strony jest tak źle? Krótko o mnie tu: http://www.traditia.fora.pl/uwagi-opinie-pytania,17/wyjasnienie,125.html Może to Księdza też zainteresuje: http://www.traditia.fora.pl/naduzycia-w-kk,20/ http://www.traditia.fora.pl/ Mialo być tylko o monastycyźmie, ale Ksiądz rozszeszył wątek, a ja może i nieudolnie się do niektórych spraw odniosłam ,myślę że administrator tego forum nie będzie miał tego za złe. Pozdrawiam w Jezusie i Maryji, zapewniam o modlitwie ( zawsze w czwartek po rannej Mszy Św.w kilka osób odmawiamy Koronkę do Najdroższej Krwi Chrystusa, głównie za Kapłanów i Kościół. Pozdrawiam Z Panem Bogiem Teresa |
|||||||||||||||||||
| Wysłany: Sob 2:51, 17 Lis 2007 Temat postu: |
|
| Droga Pani Tereso,
Nie potrafię odpowiedzieć sobie na pytanie jakimi motywami kieruję się Pani w tak „wnikliwej” obronie czystości i ortodoksji pojęcia monastycyzmu, które także mi nie jest obce tak na płaszczyźnie teoretycznej jak też pewnego doświadczenia życiowego. Rodzina Monastyczna Fraternità di Gesù jest wspólnotą zatwierdzoną przez odpowiednie władze kościelne wraz z własnymi konstytucjami, których recenzentami byli m.in. ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary – kard. Joseph Ratzinger i arcybiskup Genui – kard. Tarcisio Bertone. Jej bezpośrednim opiekunem jest Arcybiskup Wiedeński kardynał Christoph Schönbron OP, wspierany w tym zadaniu przez Opata Prezydenta włoskiej Prowincji cysterskiej św. Bernarda – O. Luigiego Rottiniego. Jestem zatem w pełni przekonany, że gdyby wystąpiły jakiekolwiek motywy, które nie pozwalałby tej rzeczywistości zakonnej na przyjęcie określenia monastycznej, to zostałyby one z pewnością zauważone i zweryfikowane. A skoro tak się nie stało, moje zaufanie do przełożonych Kościoła, którzy stają się narzędziami Ducha Św., pozwala mi na zaakceptowanie takiej decyzji. Tak wygląda kwestia oficjalna... ...ale jest także kwestia „dotknięcia” czyli osobistego doświadczenia rzeczywistości jaką w tym przypadku jest Wspólnota Monastyczna Braci i Sióstr Jezusa. Myślę, że właśnie dlatego nie byłbym uczciwy względem własnego sumienia nie reagując na tak powierzchowną i fragmentaryczną jej charakterystykę. Osobiście nie miałbym odwagi, by po kilku zdaniach zaczęrpniętych ze strony internetowej, dokonać takiej analizy i dojść do takich wniosków. Okazuje się bowiem, że wirtualne poznanie nie zawsze idzie w parze z Prawdą... Odpowiadając na Pani zapytania, pozwolę sobie tylko na krótkie naprowadzenia: 1. Misyjność... Chrystusowe wezwanie: „Idźcie i nauczajcie” nigdy nie było obce mnichom, zmieniała się forma (jej narzędziami mogła być gościnność czy modlitwa; św. Bernard uczył np., że „amboną mnich winno być jego życie”), lecz temat świadectwa nigdy nie stracił swej ważności w życiu monastycznym. Kto dokonywał pierwszych misji ewangelizacyjnych chociażby na terenie Polski? Święty Wojciech czyż nie był mnichem? Święty Bruno z Kwerfurtu... i tak możnaby długo wymieniać. Tak też się pięknie składa, że pierwszym polskim mnichem we Fraternità di Gesù był wieloletni dyrektor krajowy Papieskich Dzieł Misyjnych w Polsce – ks. Prał. dr Antoni Kmiecik, który w pewnym momencie doszedł do wniosku, że Nową Ewangelizację należy zacząć od siebie... czyli conversatio morum! Znalazł on ukoronowanie swego doświadczenia w tej rzeczywistości monastycznej, która pragnie dzielić się radością Zmartwychwstałego Chrystusa z całym światem. 2. Ekumenizm... „Ut unum sint”. Sam Chrystus modlił się o jedności swoich. Aby tak było, każdy musi rozpoznać w drugim brata i właśnie dlatego św. Benedykt pragnął, aby każdy kto przychodzi do klasztoru, był traktowany jak sam Chrystus. Co jest zatem punktem wspólnym wszystkich uczniów? Czyż nie Słowo Boże, tak zawsze drogie tradycji monastycznej? I właśnie to robi Fraternità di Gesù ukazując, że dużo więcej jest rzeczy wspólnych niż tych, które dzielą. A wszystko to ma miejsce w atmosferze „wspólnego bycia z tym samym Panem”, a nie teologicznych podchodów i dogmatycznych przepychanek. W styczniu 2003 roku wspólnota Fraternità di Gesù, poproszona przez Kosciół katolicki i anglikański, animowała Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan w Londynie. Greckie słowo „monos” ma nie tylko znaczenie: sam, samotny, ale także „zjednoczony”! I w pewnym sensie powołany do dzielenia się tą jednoscią, która ma być znakiem dla świata. 3. Kobiety i mężczyźni... i kolejny brak precyzji, który w tym przypadku może rodzić niepotrzebne zgorszenie. A tymczasem sprawa jest bardzo prosta. Rodzina Monastyczna Fraternità di Gesù to – z punktu widzenia prawa kanonicznego – federacja dwóch oddzielnych zgromadzeń: Zgromadzenie Braci Jezusa (mnisi) i Zgromadzenia Sióstr Jezusa (mniszki) z zachowaniem praw autonomicznych w kwestiach zarządzania (np. odrębni przełożeni), formacji, podziału zajęć itp. Bracia i Siostry spotykają się na wspólnych modlitwach. Jest to sposób „wzajemnego uczenia się bycia w odmienności” dla Pana. 4. Co do Soboru Watykańskiego II... Widać, że Szanowana Pani nie miała okazji doświadczyć „na własnej skórze” tego czym on był i co ze sobą niósł. Wytworzył się wówczas, w niektórych strukturach kościelnych, silny prąd, który domagał się całkowitego zerwania z „blokującą tradycją” i budowania wszystkiego od podstaw... Założycielom Fraternità di Gesù, wówczas jeszcze księżom diecezjalnym, zależało na tym, by połącząć cały dorobek tradycji monastycznej z cudownymi „odkryciami soborowymi” (np. Słowo Boże w centrum, Chrystus źródłem godności pracy ludzkiej) i z dzisiejszymi czasami w całej ich specyfice. Regułą na regułami Rodziny Monastycznej Fraternità di Gesù jest Ewangelia Jezusa Chrustusa. I pozwolę sobie przypomnieć, że nie było ani Benedykta, ani Bernarda, ani jakiegokolwiek życia monastycznego gdydy nie „skandal Nazaretu” i Syn Boży, który stał się człowiekiem. Na swej drodze, obok całej przebogatej tradycji, spotykają duchowość bł. Karola de Foucauld, Tomasa Mertona... po to właśnie, by potwierdzić, że życie monastyczne zachowując to same serce, jakim jest całkowiete zjednoczenie z Chrystusem, przemienia i odnawia - mocą Ducha Świętego – jego zewnętrzne formy. 5. „Monastycyzm we współczesnym wydaniu...”? Jeśli odrzucimy możliwość stopniowych i uzasadnionych przemian, to automatycznie powiniśmy sprawić, by np. wszyscy mnisi benedyktyńscy wrócili dziś do realiów opisanych w Regule: wspólne dormitorium z zapalonym światłem, spanie w ubraniu z przepasnym pasem lub sznurem, chłosta dla chłopców jako kara, zakaz spożywania mięsa zwierząt czworonożnych... Osobiście nie spotakłem się z takimi praktykami. Czyżby zdrada ideału? Także tu z wyzwalającą pomocą przychodzi sam Chrystus: ten z Kany, z domu Marty i Maryi, znad grobu Łazarza, z warsztatu Józefa, z nazaretańskiego domu... Taki normalny, prosty i ludzki! Chyba, że ktoś chce poprawiać Syna Bożego...? 6. Myślę, że dobrym potwierdzeniem autentyczności tej formy życia monastycznego, oprócz codzienności wspólnotowej (jak piękna liturgia), gospodarczej (ekologiczna uprawa roli), artystycznej (pracownie ikonograficzne i tkackie) jest liczba powołań młodych ludzi, którzy tam wstępują, podczas gdy dobrze znamy realia liczebności życia zakonnego w Europie zachodniej. Od 1,5 roku istnieje także klasztor w Austrii i wiem także, że Przełożeni Fraternità di Gesù otrzymali zaproszenie od kilku polskich biskupów do założenia nowych domów. Wówczas także Pani będzie mogła z bliska, tak jak ja, doświadczyć tej rzeczywistości... Chyba, że to oczekiwanie wydawałoby się zbyt długie, więc zachęcam do odwiedzin klasztoru macierzystego Vallechiara na terenie Castelli Romani..., by móc zobaczyć i zachwycić się cudownym działaniem Ducha Świętego! Z modlitwą – ks. Michał |
|
| Wysłany: Czw 23:22, 15 Lis 2007 Temat postu: |
|||||||||
Szczęść Boże Księże Michale. Moim skromnym zdaniem nie ma tu aż takiej krytyki. Ja osobiście nie znałam tej wspólnoty i przeczytałam na ten temat na dostepnej mi stronie i również uważam, że "monastyczny" jest tu nie za bardzo pasujacym słowem, napisane jest o tym tu: http://www.monastycyzm.fora.pl/monastycyzm,2/monastycyzm-co-to-jest-tak-ogolnie,51.html Widocznie jest to monastycyzm we współczesnym wydaniu. Cytuję ze strony:
Ciekawe na czym ten ekumenizm tam polega i misyjność. Jakoś nie mogę sobie pomieścić takiej wspólnoty "monastycznej" wspólne bycie mężczyzn z kobietami. W monastycyźmie kiedy takie wspólnoty były?
Ciekawa ta Reguła Świetego Benedykta: http://www.benedyktyni.pl/regula/regula.htm
Szkoda że nie czerpie z całej duchowości i Tradycji Kościoła, bo przecież monastycyzm nie zrodził się po Soborze W II. Z Panem Bogiem |
|||||||||
| Wysłany: Wto 15:28, 13 Lis 2007 Temat postu: |
|
| Szczesc Boze...
Jako osoba, ktora poznala te wspolnote monastyczna Fraternita di Gesu, bardzo prosze o lepsze zapoznanie sie z ta reczywistoscia przed publiczna krytyka. Z Bogiem! |
|
| Wysłany: Sob 20:10, 15 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Rozumiem... | |
| Wysłany: Sob 19:44, 15 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Miałam na myśli tą wspólnotę Rodzina Monastyczna di Gesu...Wystarczy przeczytać ,to co piszą o sobie na stronie internetowej...Zostawiam bez komentarza! | |
| Wysłany: Sob 18:49, 15 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Jeśli możesz Scholastyko, zobrazuj nam na przykładach co masz na myśli? | |
| Wysłany: Sob 18:42, 15 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Moim zdaniem określenie "monastyczny"jest mocno teraz nadużywane i to przez wspólnoty...! | |
| Wysłany: Czw 0:43, 13 Wrz 2007 Temat postu: |
|||
Zastanowiły mnie trzy ostatnie propozycje: - gra w piłke -> w moim odczuciu jest to nieporozumienie - muzyka -> jeśli nauka chorału gregoriańskiego, jestem na TAK w innym przypadku jest to nieporozumienie - sztuka -> jeśli nauka pisania ikon, jestem na TAK w innym przypadku jest to nieporozumienie Trudno jest mi mówić o czymś z czym nie miałem styczności, wszystko rozchodzi się o rzeczywistość, jak to będzie wyglądać w realnym świecie, jaki będzie to miało przebieg... |
|||
| Wysłany: Śro 22:24, 12 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| A co myślicie o wspólnocie: Rodzina Monastyczna Fraternita di Gesu?
Mam "mieszane"odczucia... |
|
| Wysłany: Wto 22:08, 11 Wrz 2007 Temat postu: |
|||||||||||||||||
Pisząc cytuję: posługą miałem na myśli życia w nim, zarobkowaniu, przepraszam źle się wyraziłem. Mam parę pytań: - jaki cel mają zakony monastyczne w miastach? - jak dokładnie wygląda ich dzień? - jaką pracę mogą wykonywać? - gdzie mieszkają? - czy mogą opuszczać miejsce swego zamieszkania np. wyjść w wolnej chwili na miasto?
Anguo zrób test, pójdź do lasu i módl się w dziczy 30 min, następnie pójdź do centrum miasta i zrób to samo w pokoju np. hotelowym. Ciekawym jestem twoich spostrzeżeń :) Zwróć uwagę że w 1 przypadku jesteś ty, Bóg, las w 2 przypadky ty, Bóg, społczeństwo (w nadmiarze) i wszystko co z tym związane.
Nie wiem skąd u ciebie pomysł na taką interpretacje lecz jest ona błędna ponieważ źle odczytałaś to co chciałem przekazać. Ale nic się nie stało :)
Napisałem cytuję: sprzyja odcięciu się
Wspólnoty Jerozolimskie nie odbiegają od swego charyzmatu który został im nadany, lecz w przypadku charyzmatu ruchu monastycznego można odnieść wrażenie że tak, ponieważ to co w ruchu monastycznym było rzadkością stało się regułą. Popatrzmy na zakony Benedyktynów, Kamedułów, Cystersów wszystkie zostały oddalone od miast tak aby można było kontemplować "wielką ciszę" :) W historii spotykamy się z przypadkami pojedynczych ludzi którzy żyli w taki sposób lecz ich odcięcie od "świata" było radykalne tak samo jak zgromadzeń. Abyś zrozumiała dlaczego mam wątpliwości i mieszane uczucia na ten temat, chciałbym abyś zapoznała się tekstem który o tym rozprawia:
Właśnie to co piszesz miałem na myśli czyli życie według reguły lecz z mniejszą liczbą godzin poświeconych np. na modlitwy.
Troszę jak widzę nie zrozumieliśmy siebie ale myślę że nic złego się nie stało :) |
|||||||||||||||||
| Wysłany: Wto 21:09, 11 Wrz 2007 Temat postu: |
|
| Raczej tak. Wspólnota św.Brunona nie jest zakonem ani wspólnotą życia konsekrowanego,lecz rodzajem fraterni dla osób,który wybrały anachorecką drogę życia ( wsparcie duchowe i teksty formacyjne). | |