SILENTIUM
Administrator
Dołączył: 21 Sie 2007
Posty: 87
Przeczytał: 0 tematów
|
 Wysłany: Sob 12:16, 25 Sie 2007 Temat postu: Reguła Rabbula |
|
|
| Cytat: | REGUŁA RABBULA
Pouczenia dla mnichów
Kanon I: Przede wszystkim, mnich musi wiedzieć, że kobieta nigdy nie wchodzi do jego klasztoru.
Kanon II: Tylko przeor może udać się do okolicznych wiosek. Bracia klasztorni nie powinni wchodzić do wiosek, oprócz oblata klasztornego, a on powinien przestrzegać reguły czystości.
Kanon III: Oblat, który wstąpił do wioski lub miasta, nie powinien udawać się do gospody i pozostawać na noc wśród ludzi świeckich, lecz powinien udać się do kościoła lub klasztoru, które są w pobliżu.
Kanon IV: Mnisi nie powinni (nigdy) pić wina, gdyż to może być powodem do bluźnierstwa; powinni uczynić to wielką troską, aby nie kupować i nie pić wina. (zob. RB 40, 6)
Kanon V: Mnisi nie zapuszczają długich włosów. Ci, którzy wkładają żelazo (kajdany pokutne) na siebie, są zwolnieni od tego, a także ci, którzy zamykają się i nie wychodzą na zewnątrz.
Kanon VI: Oblaci, którzy wychodzą na zewnątrz w interesie klasztoru, nie powinni nakrywać głowy, ani nie powinni tego czynić jacykolwiek bracia poza klasztorem, ponieważ nie mogą pogardzać zaszczytem noszenia monastycznego ubioru.
Kanon VII: Żaden z mnichów nie powinien rozprowadzać oleju, a szczególnie wśród kobiet. Natomiast, jeżeli ma to być olej do namaszczeń (charisma), powinien go dać mężczyźnie, a jeżeli znajdują się kobiety, które chcą ten olej, powinien dać im go poprzez ich mężów.
Kanon VIII: Wspominane święta w klasztorach są obsługiwane tylko przez mnichów danego klasztoru.
Kanon IX: Mnisi nie powinni posiadać dóbr w postaci owiec i kóz lub koni i mułów, albo innych zwierząt, oprócz jedynie osłów dla tych, którym to jest konieczne i jarzma dla wołów do uprawy roli (siewu). (zob. RB 33, 1-5).
Kanon X: Książki, które są niezgodne z wiarą Kościoła, nie powinny być w klasztorze.
Kanon XI: Nie powinny mieć miejsca w klasztorze sprawy interesów kupowania i sprzedawania - z wyjątkiem tego, co jest konieczne - aby nie kierować się chciwością.
Kanon XII: Żaden z braci, który jest w klasztorze, nie powinien posiadać nic prywatnego dla samego siebie, oprócz tego, co dotyczy wspólnoty braci i jest zezwolone przez opata. (zob. RB 33, 1- 5).
Kanon XIII: Opaci nie powinni dawać pozwolenia mnichom do spotkań z krewnymi lub wyjścia na zewnątrz i odwiedzania ich w celu odprężenia.
Kanon XIV: Mnisi nie powinni opuszczać klasztoru z powodu choroby i wędrować po wioskach i miastach, ponieważ powinni znosić cierpliwie swoje choroby w klasztorze, w obliczu Bożej miłości.
Kanon XV: Nie powinni pozostawiać swoich miejsc zamieszkania (klasztorów) i procesować się dla własnych i innych korzyści - albo idąc w tym celu do miasta, albo posługując się sędziami.
Kanon XVI: Mnisi nie powinni pod pretekstem obowiązku i pracy zaniedbywać czasu przeznaczonego dla służby Bożej, prowadzonej dzień i noc. (zob. RB 43, 3).
Kanon XVII: Powinni przyjmować uprzejmie przybyszów i nie powinni zamykać drzwi przed żadnym z braci.
Kanon XVIII: Żaden z braci nie powinien żyć w izolacji, oprócz tych, którzy podjęli się tej próby po długim czasie (życia wspólnotowego) (zob. RB 1, 3- 5).
Kanon XIX: Mnich nie powinien dawać odpowiedzi z Pisma Św. nikomu.
Kanon XX: Żaden z braci, jeśli nie jest kapłanem lub diakonem, nie śmie podawać Eucharystii.
Kanon XXI: Co się tyczy tych, którzy są kapłanami i diakonami w klasztorze i którym są powierzone kościoły w wioskach, to opat ich klasztoru powinien określić, kto z nich nadaje się do prowadzenia braci, a którzy powinni pozostawać w swoich kościołach.
Kanon XXII: Kości męczenników nie powinny być przechowywane w klasztorach, gdyby ktokolwiek je do nas przyniósł. Jeśli są autentyczne, powinny być czczone w martyrium, a nie powinny być przechowywane na cmentarzu.
Kanon XXIII: Urny pogrzebowe, jeżeli mnisi życzą sobie je posiadać, muszą być pochowane w ziemi i nie powinny być widoczne dla wszystkich.
Kanon XXIV: Kiedy brat lub opat któregoś z klasztorów opuszczają ten świat samotnie (jako pustelnik lub osoba bez rodziny pozaklasztornej), każdy z braci tego klasztoru powinien pochować go w ciszy. Jeżeli nie nadaje się do tego, aby to wykonać, powinien zawołać braci z klasztoru, który jest niedaleko i nie powinien zbierać ludzi świeckich z wiosek dla procesji.
Kanon XXV: Jeżeli ktoś sprzedaje zbiory z dóbr klasztornych, to nie powinien czynić tego po cenie wyższej, niż jest ona podczas zbiorów plonów. W ten sposób nie będzie skłonny do sprzedawania i pożądania korzyści dla klasztoru.
Kanon XXVI: Nie powinno przyjmować się brata, który wędruje z klasztoru do klasztoru, jeśli nie ma pisma od opata, w którym klasztorze może rezydować. (zob. RB 61, 13).
Czy św. Benedykt znał regułę Rabbula?- Dale E. Johnson
(Cstu 2002, vol. 37.3, Utah)
Jest wysoce prawdopodobne, że św. Benedykt znał Regułę Rabbula. Została ona napisana nie wcześniej jak w roku 411 i wkomponowana w Życie Rabbula w syryjskim Życiu Aleksandra Bezsennego, które zostało przetłumaczone na łacinę około roku 460.
Obecnie dysponujemy tylko łacińskim tekstem z Żywota Aleksandra; był on znany na Zachodzie już za czasów św. Benedykta. Życie Aleksandra pojawiło się także w przekładzie greckim. Manuskrypty greckie z X lub XI wieku były publikowane w ostatnim stuleciu wraz z wersją łacińską. Analizę tekstu zamknięto po ujawnieniu oryginału syryjskiego zapisanego w latach 450-460, krótko po śmierci ich obu: Aleksandra i Rabbula.
Najważniejszą część w Żywocie Aleksandra, zajmującą jedną trzecią zawartości obu manuskryptów: greckiego i łacińskiego, stanowi Żywot Rabbula. Oznacza to, że św. Benedykt ponad 100 lat później mógł mieć dostęp do łacińskiej wersji Żywota Rabbula. W Żywocie Rabbula wyłożonych jest dwadzieścia sześć Upomnień dla mnichów". Tak dostrzegamy zależność pomiędzy Regułą Rabbula a Rabbulem, jako domniemanym autorem.
Gdy dokonujemy tłumaczenia Reguły Rabbula, dostrzegamy jej wpływ na Regułę św. Benedykta. Jak doszło do tego? - nie możemy dzisiaj na to pytanie odpowiedzieć. Która z reguł miała pierwotny wpływ: Reguła Rabbula, Reguła Czterech Ojców, Druga Reguła, czy Reguła Mistrza? Być może była to Reguła Rabbula, czerpiąca prawdopodobnie z najwcześniejszych źródeł takich jak Didascalia, która jest po prostu oddzielną linią monastycznego ustawodawstwa rozwijającego się równolegle do rozwoju takowego na Zachodzie, a którego rozkwit odnajdujemy w Regule św. Benedykta. Mimo wszystko, dostrzegamy prawie identyczność języka w dwóch małych pasażach i godne uwagi podobieństwo języka w czterech pasażach. Dlatego też możemy, poczynając od tego faktu, śledzić dalsze możliwe związki pomiędzy Regułą Rabbula i Regułą św. Benedykta.
Nota o Autorze: Dale A. Johnson, znany jest także jako Bar Yohanon. Jest syryjskim księdzem, dawniej żyjącym w klasztorze Mar Gabriel w Turcji. Obecnie pomaga w zrozumieniu przez Zachód ważności syryjskich źródeł duchowości dla tradycji Zachodniej. |
Post został pochwalony 0 razy
|
|
